Ύστερα από τις πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου του Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου Τήνου – Άνδρου: «(σ.σ. τη λέξη) ΑμΕΑ δεν την επινόησα εγώ, αυτή υπάρχει. Αυτοί οι άνθρωποι, για όσους πιστεύουν στον Θεό, τους έχει καταραστεί ο Θεός. Για όσους δεν πιστεύουν, η φύση έχει κάνει τα σφάλματά της» ένα ερώτημα γυρνάει στο μυαλό μου και προσπαθεί και αυτό να βρει την θέση του. Από πότε η φύση κάνει λάθος; Και από πότε ο θεός καταριέται;
Πως γίνεται την δική μας έλλειψη, ως μη τέλεια όντα να την δικαιολογούμε χρησιμοποιώντας τον Θεό και την Φύση που νομοτελειακά είναι άρτια; Δεν έχει να κάνει με πίστη ή όχι. Όλοι πιστεύουμε σε κάτι ανώτερο, σε μια ενέργεια, σε έναν Θεό, στην φύση. Είναι ο τρόπος μας για να μην σκεφτόμαστε την ματαιότητα της ζωής. Ιδανικά θα πρέπει να έχουμε πίστη και στον άνθρωπο.
Στον άνθρωπο όμως που έχει σηκώσει το πέπλο και νιώθει τον θεό μέσα του. Στον άνθρωπο που νιώθει ένα με την φύση. Αυτός λοιπόν, θα βρίσκει τρόπους για να είμαστε όλοι ίσοι, θα δημιουργεί πρόσβαση στα πάντα. Θα κοιτάζει έναν συνάνθρωπο με ειδικές ανάγκες και θα βλέπει τις ειδικές του δεξιότητες.
Πως γίνεται να βλέπεις έναν άνθρωπο χωρίς άκρα να ζωγραφίζει με το στόμα και να μην νιώθεις μικρός. Να μην νιώθεις δέος και να μην βλέπεις την δύναμη ψυχής που ο ίδιος ο θεός (όποιος και αν είναι) του έδωσε. Μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο. Δεν είμαστε ανώτεροι, συνυπάρχουμε. Όλοι μαζί. Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε τον «ανάπηρο», μόνο την αναπηρία της ψυχής.