Η κρίση στην Ουκρανία απασχολεί το μυαλό όλων μας τις τελευταίες ώρες. Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι οι πόλεμοι γίνονταν πάντα για την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Η συγκεκριμένη κρίση δείχνει να είναι μια προσπάθεια του Ρώσου προέδρου, Βλαδίμηρου Πούτιν να ανυψώσει το γόητρο της Ρωσίας στα μάτια όλου του κόσμου, η οποία, σε εποχές Σοβιετικού μεγαλείου, ήταν παντοδύναμη.
Η αναλογία του ρωσόφωνου στην ουκρανική περιφέρεια φτάνει περίπου το 30%, αν υπήρχε σοβαρή καταπίεση, οι ρωσικές δυνάμεις θα είχαν δράσει προ πολλού. Ο Πούτιν είναι πανέξυπνος, παλιός πράκτωρ των ρωσικών υπηρεσιών γαρ, και διέγνωσε την αδυναμία του Αμερικανού προέδρου ο οποίος αναθέτει τις υποθέσεις στην αντιπρόεδρό του. Είδε ότι δεν διαθέτει την αποφασιστικότητα ούτε το επιχειρηματικό μυαλό του προηγούμενου προέδρου ή την επιθετικότητα ενός Μπους και άδραξε την ευκαιρία για να κάνει επίδειξη δυνάμεων, διαβλέποντας και την αδυναμία των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης, της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας να τον αντιμετωπίσουν επί ίσοις όροις.
Επίσης στηρίζεται στην τεράστια ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από το φυσικό αέριο, γεγονός που κάνει τις απειλές περί οικονομικών κυρώσεων από ευρωπαίους ηγέτες να δείχνουν υπερβολικές. Μια πιθανή ερμηνεία των γεγονότων είναι ότι, οι Νατοϊκές δυνάμεις, περικύκλωσαν σταδιακά την Ρωσική Αρκούδα με βάσεις, κάνοντας την να νιώθει ασφυκτικά και υποχρεώνοντας την να δείξει τα δόντια της.
Μια άλλη ερμηνεία της κατάστασης είναι ότι έχουμε ένα πατροπαράδοτο ιμπεριαλιστικό πόλεμο με την δυνατή χώρα να εισβάλλει με το “έτσι θέλω” στην πιο αδύναμη, με το κλασικό πρόσχημα της προστασίας των πολιτών της, στο στυλ της Ναζιστικής επέκτασης του παρελθόντος. Όποια ερμηνεία και αν επιλέξει ο καθένας και η καθεμιά μας, ερμηνεύοντας υπό το δικό του πρίσμα την παραπληροφόρηση που γίνεται από τα ΜΜΕ, η ουσία είναι ότι ο πόλεμος είναι ο πραγματικός εχθρός όλων μας και αυτοί που την πληρώνουν ακριβότερα είναι οι αθώες ψυχές και όχι οι οργανωτές του.
Εκτός από τα θύματα που θα αφήσει πίσω του αυτό το μακελειό, θα χτυπήσει αλύπητα και την παγκόσμια οικονομία, ένα πλήγμα που θα το πληρώσουμε ακριβά σε όλα τα προϊόντα που αγοράζουμε, με πρώτη την ενέργεια. Να θυμίσουμε ότι στην Ουκρανία, η ελληνική ομογένεια έχει πολύ έντονη παρουσία με περίπου 100 χιλιάδες ψυχές στις περιοχές Ντονέτσκ, Κριμαία, Ζαπορίζια και Οδησσό.
Ένας πολύ καλός φίλος που είχε σχέση με Ουκρανή γέννημα θρέμμα, με πληροφόρησε για την αγάπη τους προς το ελληνικό στοιχείο, για τα συχνά ταξίδια προς την χώρα μας και για το πόσο έχουν εντρυφήσει στην ελληνική κουλτούρα. Η προσωπική μου εμπειρία πηγάζει από το επαγγελματικό μου ταξίδι στην Ουκρανία το 2006 και τις κουβέντες που αντάλλαξα με μια ντόπια ξεναγό η οποία γνώριζε άπταιστα την γλώσσα μας, και δεν ήταν η μόνη.
Όσο και αν ήθελαν την ανεξαρτησία τους, οι Ουκρανοί φίλοι μας κατέπεσαν όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση, έχασαν το προσανατολισμό τους, έπαψαν να ενδιαφέρονται για την γνώση και την κουλτούρα όπως συνέβαινε πρωτύτερα. Σύμφωνα με την ξεναγό μου, η σχέση τους με τους Ρώσους δεν ήταν η σχέση δεσπότη προς δούλο αλλά μια αρμονική συμβίωση που ευνοούσε τους πάντες.
Η πρότασή μας στους ανθρώπους και των δύο χωρών είναι πολύ απλή: αντί να ψάχνετε τα πράγματα που σας χωρίζουν, ανακαλύψτε αυτά που σας ενώνουν και συνεργαστείτε ώστε να κάνετε καλύτερο τον κόσμο για όλους μας. Εδώ θα θυμίσω στους κινηματογραφόφιλους τα σοφά λόγια του χαρακτήρα που υποδύθηκε ο Sean Penn στο αγαπημένο μου αντιπολεμικό φιλμ, The Thin Red Line: “Όλο αυτό το κακό γίνεται για οικόπεδα”. Πόσο απαράδεκτο είναι να χάνονται ανθρώπινες ζωές για οικόπεδα αλήθεια όταν υπάρχουν αρκετά για να κατοικήσουν και να καλλιεργήσουν οι πάντες;