Δεν είναι ασυνήθιστο για το ελληνικό κοινό να καταπίνει αμάσητο οτιδήποτε του προβάλλεται . Η τηλεόραση είναι βαθιά ριζωμένη στην κουλτούρα μας, ακόμη και σήμερα, στην εποχή του διαδικτύου. Ταυτιζόμαστε με χαρακτήρες της μικρής οθόνης, τους ανοίγουμε καθημερινά την πόρτα και ανυπομονούμε να γελάσουμε ή να κλάψουμε μαζί τους. Δυστυχώς, όμως, παρασυρμένοι στο ατελείωτο δράμα, παραλείπουμε να αναρωτηθούμε τι είδους παραδείγματα εκτυλίσσονται μπροστά από τα μάτια μας;
Η προβολή τοξικών προτύπων στην τηλεόραση
Ας παραλείψουμε εσκεμμένα θέματα κακής υποκριτικής, σενάρια σαπουνόπερας και τετριμμένα μοτίβα, και ας εξετάσουμε έναν πολυσυζητημένο χαρακτήρα πρόσφατης τηλεοπτικής σειράς, που εξυψώθηκε τόσο σε απήχηση κοινού όσο και σε δείκτες τηλεθέασης. Ο λόγος για την περίφημη Καπετάνισσα του "Σασμός".
Σύζυγος φονιά και μητέρα δύο γιών που ακολούθησαν τα χνάρια του πατέρα τους, η Καλλιόπη πρώτη από όλους πρεσβεύει τον θεσμό της βεντέτας. Με σθένος και τρομερή αυταπάρνηση προσδιορίζει τον εαυτό της ως σεβάσμιο, ενώ μαίνεται να προασπίσει τα κακώς κείμενα του κόσμου της. Μια γυναίκα η οποία ζει για το παρελθόν και όχι για το μέλλον, πατάει πάνω στην αχίλλειο πτέρνα της Ελληνίδας μάνας, και αμαυρώνει σε πανελλήνια προβολή την σχέση μητέρας και τέκνου.
Στερημένοι από καθοδήγηση και με εσφαλμένο πατρικό πρότυπο, τα δύο αδέρφια του Σασμού μεγαλώνουν πίσω από τα φουστάνια της μάνας τους. Εκείνη, ορκισμένη στις παρωπίδες της κοινωνίας και απέχοντας από κάθε ιδέα αυτοπραγμάτωσης, διαπράττει το μεγαλύτερο λάθος που απαντάται σε όλες τις γυναίκες αυτού του βεληνεκούς: ευνουχίζει τα παιδιά της!
Φροντίζοντας να υπάρχει μαγειρεμένο φαγητό, καθαρά στρωσίδια και κομπόδεμα στην άκρη, η Καπετάνισσα δεν "κρατάει το τιμόνι", όπως συχνά περηφανεύεται, αλλά φυλακίζει τα αγόρια της σε ένα ψυχολογικό κλοιό όπου μεγαλώνουνε ανίδεοι στην αναζήτησης της προσωπικότητάς τους. Όταν ως ενήλικες έρχονται αντίκρυ με τα δικά τους 'θέλω', μην ξέροντας πως να αντιδράσουν, καταλήγουν έρμαια των μητρικών νουθεσιών και με βαριά καρδιά ακολουθούν την περπατημένη της οικογένειάς τους.
Αντίκρυ στην Καλλιόπη στέκεται η Μαρίνα, θύμα και εκείνη προ τετελεσμένων καταστάσεων, που όμως δεν προβάλει την δική της απελπισία στους υπολοίπους. Αντίθετα, στο πρόσωπό της βλέπουμε μια μητέρα που είναι δίπλα στα παιδιά της, τα αποδέχεται και τα αφήνει ελεύθερα.
Απαλλαγμένη πιά από αντιλήψεις που τόσο την βασάνισαν, καθορίζει εκείνη τη ζωή της, δεν ψάχνει υπαίτιους να κατηγορήσει και απαρνείται τον θεσμό της εκδίκησης. Δυστυχώς όμως, το σενάριο θέλει τους ολοκληρωμένους ανθρώπους να γίνονται θύματα αντιηρώων στο βωμό του μελοδράματος, παρερμηνεύοντας έτσι την έννοια της φράσης "Όλα είναι βγαλμένα από τη ζωή!".
Η μητέρα που φορά τον μεγάλο σταυρό και ταΐζει τα παιδιά της από φόβο μη μείνει μόνη και αναγκαστεί να έρθει αντιμέτωπη με την σπασμένη προσωπικότητά της, δεν είναι πρότυπο άξιο προβολής. Για τους τηλεθεατές του Σασμού που καταλήξανε με ένα τελευταίο εγκεφαλικό κύτταρο διαθέσιμο, ήρθε η ώρα να το αποχαιρετίσουν, καθώς εκείνο αυτοκτονεί στη θέα μιας Καπετάνισσας με χέρια σταυρωμένα και στόμα ολέθριο.