Μακάρι να γεννιόμασταν με ένα εγχειρίδιο χρήσης της Ζωής! Έστω, να φοιτούσαμε σε ένα σχολείο με διδακτέα ύλη μεθόδους επιβίωσης και ευημερίας προτού ανυποψίαστοι καταλήξουμε σε έναν κόσμο αναβράζοντα, που τόσο μας βασανίζει όσο και μας ευτυχεί.
Ο ανηφορικός δρόμος του παραμυθιού
Οι καθημερινοί άθλοι του καθενός, προσωπικοί και κοινωνικοί, φθείρουν την ποιότητα της μικρής μας ζωής. Έχετε όμως ακούσει ποτέ τον εαυτό σας να αναρωτιέται "Πως μπορώ, άραγε, λίγο να απαλλαχθώ από την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι;"
Όταν ήμασταν παιδιά, μας είπανε, αν θυμάστε, να "ψάξουμε να βρούμε" την ευτυχία μας. Κάτι, όμως, στην πρόταση αυτή δεν ηχεί σωστά. Αρκετά χρόνια- και δάκρυα- αργότερα αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε πως ίσως η ευτυχία δεν "βρίσκεται", αλλά αντιθέτως δημιουργείται. Βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε, πλάθοντας αθώες φαντασίες, μόνο και μόνο για ξυπνήσουμε σε μια βαριά πραγματικότητα όπου τίποτα δεν θυμίζει παραμύθι. Εκεί, λοιπόν, καλούμαστε να κάνουμε μερικές σκέψεις και επιλογές.
Πρωτίστως, καθένας πρέπει να δουλέψει με ειλικρίνεια προς τον εαυτό του. Οφείλουμε, παρόλο που κανείς δεν φροντίζει να μας ενημερώσει, να μάθουμε ποιοι είμαστε, τι πραγματικά θέλουμε και πως να ισορροπήσουμε την πολύπλευρη ιδιοσυγκρασία μας. Από βρέφη ακόμη, δεχόμαστε έντονα την επήρεια του οικογενειακού περιβάλλοντος, του κοινωνικού κύκλου και πληθώρων θεσμών που προϋπήρχαν της ταπεινής ύπαρξής μας.
Έτσι, υιοθετούμε ως φυσιολογικά διάφορα πράγματα που δεν εξυπηρετούνε απαραίτητα την προσωπική μας ευημερία. Αργότερα, μάλιστα, τα ίδια αυτά "κακώς κείμενα" μεταμορφώνονται σε αδιαμφισβήτητα δεδομένα της πραγματικότητάς μας, κηρύσσοντας ένα πόλεμο ανάμεσα σε "θέλω" και "δεν πρέπει".
Από μικρή ηλικία μαθαίνουμε να καταπίνουμε γνώσεις, να μην αμφισβητούμε ιδέες κοινής αποδοχής, να προσαρμοζόμαστε σε ένα σύστημα που δεν προσαρμόζεται όμως σε εμάς. Κάπου εκεί αρχίζει ένας σιγανός εσωτερικός πόλεμος. Είναι το αίσθημα όπου καταλαβαίνουμε πως κάτι δεν νιώθει σωστά αλλά αδυνατούμε να το προσδιορίσουμε.
Καταλήγουμε μπερδεμένοι, πληγωμένοι, στεναχωρημένοι. Πρέπει να πάρουμε την παράδοξη απόφαση και να κινηθούμε εκτός της ζώνης ασφαλείας. Αν απαλλαγούμε από τον φόβο και κοιτάξουμε τη ζωή μας από μια άλλη οπτική γωνία, με όλες τις δυσκολίες που συνεπάγεται αυτό, μόνο τότε θα καταφέρουμε να ανακαλύψουμε τα αίτια της κάθε ανησυχίας με σκοπό να ξεφύγουμε από αυτά. Πρόκειται για ένα δύσβατο ταξίδι, με πολύτιμη όμως ανταμοιβή τη δύναμη της αλήθειας.
Η ευτυχία μας δεν είναι ουτοπία
Αλλάζοντας τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το κόσμο μπορούμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από όλα όσα συμβαίνουν ολόγυρα και μας πληγώνουνε. Ας αποδεσμεύσουμε την ευτυχία μας από αλλωνών όνειρα και ελεύθεροι ας δημιουργήσουμε εκείνο τον κόσμο που εμείς θέλουμε!