Η θεωρία της Ecumenopolis αναπτύχθηκε από τον Κωνσταντίνο Δοξιάδη στο Athens Center of Ekistics, στο πλαίσιο ερευνητικού προγράμματος για την «Πόλη του Μέλλοντος» που χρηματοδοτήθηκε από το Ίδρυμα Ford.
Σύμφωνα με τον Δοξιάδη, η μεγάλη αύξηση του αστικού πληθυσμού και η δυναμική ανάπτυξη των πόλεων θα οδηγήσει στη διασύνδεσή τους σε ένα συνεχές δίκτυο, σε μια παγκόσμια πόλη που μπορούμε να ονομάσουμε οικουμενική πόλη, ή Ecumenopolis. Αυτή είναι μια αναπόφευκτη πραγματικότητα που βρίσκεται ήδη υπό κατασκευή και είναι πιθανό να αρχίσει να αποκτά υπόσταση στις αρχές του 22ου αιώνα.
Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται για τον Δοξιάδη δεν είναι οι διαστάσεις, η δομή, και η μορφή της Ecumenopolis, αλλά η λειτουργία της, το είδος της ζωής που θα δημιουργηθεί μέσα σε αυτή, και η ποιότητα ζωής που θα προσφέρει στους ανθρώπους. Ο Δοξιάδης προσδοκά ότι οι πόλεις του μέλλοντος θα ξεφύγουν από την ικανότητα του ανθρώπου να τις ελέγχει.
Στο μέλλον μπορεί να οδηγηθούμε σε ακατάλληλες συνθήκες για τον άνθρωπο. Μια πρώτη γεύση παίρνουμε από τα προβλήματα και τις αδυναμίες των πόλεων του 20ού αιώνα, καθώς αυτά πολλαπλασιάζονται. Παράλληλα, ο Δοξιάδης πιστεύει ότι η Ecumenopolis μπορεί να είναι «η πραγματική πόλη των ανθρώπων» καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία, οι άνθρωποι θα έχουν σε μια ενιαία πόλη παρά πολλές πόλεις που ανήκουν σε διαφορετικές εθνικές, φυλετικές, θρησκευτικές ή τοπικές ομάδες.
Η Ecumenopolis θα σχηματίσει μια συνεχή, διαφοροποιημένη, αλλά και ενοποιημένη υφή που θα αποτελείται από πολλά κύτταρα, τις ανθρώπινες κοινότητες. Σύμφωνα με τον Δοξιάδη, αυτή η εξέλιξη αντιστοιχεί στο όνειρο μιας κοσμόπολης, μιας, δηλαδή, ιδανικής κατάστασης στην οποία όλοι οι άνθρωποι θα είναι ίσοι και ενωμένοι σε έναν κόσμο.
Στα ερωτήματα σχετικά με τα προβλήματα των σύγχρονων πόλεων, πώς αυτά προκύπτουν και αν θα αντιμετωπισθούν στο μέλλον, ο Δοξιάδης απαντά: « Η πόλη ξεκίνησε από τη φύση στην οποία ήρθε ο άνθρωπος να χτίσει την κοινωνία του, να χτίσει τα δικά του κτίρια, και στη συνέχεια να δημιουργήσει τα δικά του δίκτυα των δρόμων, μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα.
Πρέπει να επιτύχουμε μια κατάσταση ισορροπίας μεταξύ των στοιχείων που συνθέτουν τους ανθρώπινους οικισμούς – Φύση, Άνθρωπος, Κοινωνία, Κελύφη και Δίκτυα. Υπάρχει παντελής έλλειψη ισορροπίας ανάμεσα στη Φύση και στην Κοινωνία. Πάνω απ' όλα, ο ίδιος ο Άνθρωπος είναι εκτός ισορροπίας με τα πάντα. Χάνει τη μάχη για την αρμονία αυτή τη στιγμή, αλλά δεν πιστεύουμε, όπως κάνουν οι απαισιόδοξοι, ότι θα χάσει τον πόλεμο.»
Electronic Urbanism, δια χειρός Τάκη Ζενέτου
Το Electronic Urbanism είναι ένα ερευνητικό έργο που βρισκόταν σε εξέλιξη για περισσότερο από 20 χρόνια. Το πρώτο ερευνητικό στάδιο ξεκίνησε κατά τη διάρκεια των σπουδών του Ζενέτου στο Παρίσι και ολοκληρώθηκε με την πρώτη παρουσίαση του έργου στην Έκθεση Σύγχρονης Κατοικίας στην Αθήνα το 1962.
Το τελικό έργο για το «City and the House of the Future» παρουσιάστηκε στην 1η Έκθεση Κτιρίου στο Ζάππειο το 1971. Το έργο του Ζενέτου για την πόλη του μέλλοντος ήταν το αποτέλεσμα συστηματικής έρευνας για την ανάπτυξη εφαρμογών στην ηλεκτρονική. Ο Ζενέτος όριζε με ακρίβεια την επερχόμενη τεχνολογική επανάσταση και έκανε λόγο για εφαρμογές όπως «τηλεδιαχείριση», «τηλε-εργασία» και «τηλε-υπηρεσίες».
Λαμβάνοντας υπόψη τις επιταχυνόμενες αλλαγές των κατοίκων στις πόλεις του μέλλοντος, πρότεινε ευέλικτα συστήματα τόσο για κτίρια όσο και για υποδομές. Πίστευε ότι η δομή της πόλης και της κατοικίας του αύριο θα πρέπει να είναι ευμετάβλητη και, όσο το δυνατόν περισσότερο, άυλη.
Γι 'αυτό το λόγο, σχεδίασε ένα σύστημα ελαφρών τρισδιάστατων υποστηρικτικών δομών καλωδίων, στην όψη έμοιαζαν με ιστός αράχνης, που περιέχει κάθετους κήπους-πόλεις, πυκνά δίκτυα και βελτιωμένα μέσα τηλεπικοινωνιών. Το έδαφος, που έμεινε σχεδόν ελεύθερο, ήταν ένας συνεχόμενος φυσικός χώρος καθώς η πόλη θα επεκταθεί στα δάση, λίμνες, ποτάμια και θάλασσες.
Αυτή η δομή χώρου μπορεί να δεχθεί οποιονδήποτε τύπο αντικειμένων. Το πιο σημαντικό και ενδιαφέρον, παράλληλα, είναι η χρήση κινητών κυψελών τηλεεπεξεργασίας. Με απλά λόγια, ένας άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να ελέγχει τις τηλε-δραστηριότητες, τις οπτικοακουστικό επαφές και τις περιβαλλοντικές συνθήκες. Ο Ζενέτος είχε ήδη προβλέψει ότι στο μέλλον αυτό οι διάφορες δραστικότητες θα ελέγχονται απευθείας από τον χρήστη, με τη βοήθεια ενός υπερευαίσθητου δέκτη ηλεκτροεγκεφαλικών κυμάτων.