Η γερμανική developer Mimimi Games δημιούργησε το 2016 το Shadow Tactics: Blades of the Shogun. Είναι ένα αξιόλογο Real-Time Tactical Stealth που διαδραματίζεται στην μεσαιωνική Ιαπωνία και, οι ομοιότητες του με τα Commandos και Desperados, έθεσαν την εταιρεία σε κοινή τροχιά με ενδεχόμενο sequel κάποιας εκ των δύο δημοφιλών σειρών. Νικήτρια βγήκε τελικά η σειρά των Desperados για την οποία το δημιουργικό team της Mimimi Games πέρασε τρία ολόκληρα χρόνια σχεδιάζοντας και υλοποιώντας το πολυαναμενόμενο Desperados III.
Εμείς, οι λάτρεις των Desperados, ευχόμασταν για πάρα πολλά χρόνια να επισκεφθούμε ξανά την Άγρια Δύση, κορνιζαρισμένη στο gameplay που αγαπάμε, αυτή την υπέροχη μίξη Tactical, Stealth και καταιγιστικής δράσης σε πραγματικό χρόνο. Ξεροσταλιάσαμε περιμένοντας και ελπίζοντας από το 2006 και η υπομονή μας επιβραβεύεται φέτος με τον καλύτερο δυνατό τίτλο της σειράς.
Ο πιστολέρο και το τσούρμο του
Το Desperados III μάλλον θα έπρεπε να ονομαστεί Desperados Zero για να τονίσει ότι πρόκειται στην ουσία για prequel και όχι sequel όπως δείχνει ο τίτλος του. Είναι εύκολο να κατανοήσουμε τον λόγο που οι δημιουργοί του ξεφυλλίζουν αντίστροφα το ημερολόγιο της ζωής των χαρακτήρων που αγαπήσαμε στις προηγούμενες περιπέτειες. Το Desperados III είναι μια ιδανική είσοδος για τους νεοφερμένους στην σειρά users αφού δεν προϋποθέτει την παραμικρή γνώση για τον βίο των πρωταγωνιστών και πρωταγωνιστριών του.
Ο κεντρικός άξονας της ιστορίας είναι ο πιστολέρο John Cooper και η δίψα του για εκδίκηση. Ο αρχιεγκληματίας Frank είναι υπεύθυνος για την δολοφονία του πατέρα του και πρέπει να πληρώσει ακριβά. Είμαστε στην δεκαετία του 1970 μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικού σε μια κοινωνία που σέβεται τον νόμο των όπλων αντί για τον νομικό κώδικα.
Ο Cooper μάλλον θα κατέληγε τροφή για τα σκυλιά μέχρι να φτάσει στον στόχο του αν δεν αποκτούσε σταδιακά την συμπαράσταση τεσσάρων ανθρώπων, των Kate O’Hara, Doc McCoy, Hector Mendoza και Isabelle Moreau. Η ατρόμητη πεντάδα επίσης θα συντριβόταν από τις στρατιές παρανόμων που υπηρετούν τον Frank αν δεν είχαν τον καλύτερο σύμμαχο, έναν αποφασισμένο gamer, εμάς.
Το σενάριο του Desperados III είναι αρχετυπικό και εντελώς απολαυστικό για τον ίδιο λόγο. Βλέποντας το να ξετυλίγεται μέσα από τις πράξεις μας, διακρίνουμε καθαρά τις επιρροές των σχεδιαστών του από τα spaghetti western του Sergio Leone, με πρώτο και καλύτερο το αριστούργημα Once Upon A Time in the West. Ο “κακός” της υπόθεσης ονομάζεται Frank, το όνομα του Henry Fonda που έπαιξε αντίστοιχο ρόλο εγκληματία στο προαναφερόμενο έπος. Αντιμετωπίζουμε τον Cooper σαν αντικατοπτρισμό του Harmonica, ρόλο που υποδύθηκε ο Charles Bronson στην ταινία.
Ο Cooper, όπως ακριβώς και ο Harmonica, γυρεύει να εκδικηθεί τον χαμό συγγενικού προσώπου από τον αδίστακτο εγκληματία, ο οποίος είναι μαριονέτα ενός μεγιστάνα. Η μέθοδος θανάτου του συγγενικού προσώπου μάλιστα “συγγενεύει” με τον ρόλο που έπαιξε ο Harmonica στον θάνατο του δικού του συγγενή. Με τις εικόνες του έργου του Leone να αναβιώνουν διαδοχικά στο μυαλό μας και ονόματα σαν την ανύπαρκτη πόλη του Far West, Flagstone να μας το υπενθυμίζουν εντονότερα, μόνο που δεν πάθαμε επιληπτική κρίση από την πώρωση. Η αφήγηση προχωρά ομαλά, αναπαριστά πολλές δραματικές στιγμές, διχάζει τους ήρωες και τις ηρωίδες μας, τους τοποθετεί άλλοτε σε πλεονεκτική και άλλοτε σε μειονεκτική θέση.
Είναι μια ιστορία αντάξια ενός spaghetti western, με αντιήρωες για πρωταγωνιστές, την απονομή δικαιοσύνης σαν κεντρικό θέμα και την πετυχημένη αναπαράσταση της πιο άνομης εποχής της αμερικάνικης ιστορίας. Αρχίζουμε να νιώθουμε μια εγγύτητα με τους χαρακτήρες και τα προβλήματά τους ακούγοντας τους διαλόγους τους μέσα στα missions. Τους ακούμε να διαπληκτίζονται, να βάζουν στοιχήματα για το ποιος θα καθαρίσει τους περισσότερους εχθρούς, να ειρωνεύεται ο ένας τον άλλον, να εκφράζουν την εκτίμηση και την φιλία τους.
Εκτός από την αφηγηματική τους αξία, οι διάλογοι προσφέρουν πολύτιμα στοιχεία για τα objectives που αναλαμβάνουμε. Σε μια αποστολή ψάχνουμε να βρούμε τον άφαντο Doc McCoy και ο χάρτης δεν εμφανίζει πουθενά το στίγμα του. Στην έφοδο μας σε ένα σπίτι, τον ανακαλύψαμε από τις κουβέντες των χαρακτήρων και όχι επειδή τον είδαμε, πως να τον διακρίνουμε άλλωστε κάτω από τόσα πτώματα που σπέρνουμε;
Το να σκοτώνεις είναι ένας ωραίος τρόπος να ζεις
Το Desperados III είναι ένα φανταστικό Real-Time Tactical Stealth σαν τους προκατόχους του. Απευθύνεται, όπως και τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, σε δύο κατηγορίες users, τους “happy triggers” και τους “stealth maniacs”. Εμείς αγαπούμε σφόδρα και τις δύο προσεγγίσεις του Stealth-Tactical gameplay, αναπόφευκτα λοιπόν το playthrough του κάθε level διανθίστηκε από ύπουλα φονικά και εντυπωσιακές μονομαχίες, με δεκάδες σφαίρες να σφυρίζουν προς πάσα κατεύθυνση.
Η πρώτη μας δουλειά όταν αρχίζει ένα level είναι η ανίχνευση του εδάφους δια της μελέτης του εξαιρετικού χάρτη και του φανταστικού πλήκτρου που εμφανίζει οτιδήποτε χρήζει αλληλεπίδρασης στον χώρο ή αποτελεί απειλή για την ομάδα μας.
Οι πιθανότητες εμφανίζονται πάντοτε συντριπτικά εναντίον μας. Ακόμα και όταν η πεντάδα μας δρα σε απαρτία και συντονισμένα, οι εχθροί είναι δεκάδες, πάνοπλοι και ελέγχουν όλους τους δρόμους, τα κτίρια και τις υπερυψωμένες θέσεις των περιοχών. Η αριθμητική τους υπεροχή είναι το πρώτο... παλούκι που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Ο πραγματικός πονοκέφαλος προέρχεται από την αλληλοκάλυψη των εχθρών.
Διακρίνουμε τις τροχιές τους πατώντας το δεξί mouse button σε όποιον εχθρό μας ενδιαφέρει, μπορούμε δε να παρακολουθήσουμε αν, το σημείο όπου θέλουμε να μετακινηθούμε, είναι ορατό από τους αντιπάλους. Είναι φανερό ότι τα εξαιρετικά game mechanics δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη, μας παρέχουν δηλαδή απόλυτη πληροφόρηση για τον περίγυρο ώστε να λάβουμε τις σωστές αποφάσεις, τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη. Το γεγονός αυτό είναι το πρώτο πράγμα του Desperados III που ουρλιάζει στα αυτιά μας “φανταστικό game design”.
Οι κινήσεις στις οποίες προβαίνουμε για να καθαρίσουμε τον τόπο από τους εχθρούς και να ολοκληρώσουμε τα objectives των missions είναι το δεύτερο. Την βούλησή μας στο game world μεταφέρουν πέντε playable χαρακτήρες με μοναδικά skills. Μόνος του ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να εξοντώσει για πλάκα έναν ή και περισσότερους κακοποιούς. Όλοι μαζί λειτουργούν σαν μια ομάδα κρούσης ικανή να ξεκληρίσει ολόκληρες πόλεις. Γουστάρουμε να ελέγχουμε τους άντρες της παρέας, John Cooper, Doc McCoy και τον νεοφερμένο Hector Mendoza. Τους γουστάρουμε γιατί ταυτιζόμαστε εύκολα μαζί τους.
Ο Mendoza είναι η επιτομή του strongman, ένας θηριώδης κυνηγός αρκούδων με ηράκλεια δύναμη (η προβιά που φοράει μοιάζει με φόρο τιμής στον Ηρακλή, τον δικό μας υπεράνθρωπο, όμως δεν είναι λιονταρίσια), ακονισμένο τσεκούρι και μια αρκουδοπαγίδα που της έχει δώσει γυναικείο όνομα. Με τον Mendoza χτυπάμε κατακέφαλα τους Long Coat που δεν σκοτώνονται με melee από άλλο χαρακτήρα αν δεν έχουν φάει πρώτα σφαίρα. Σφυράμε κλέφτικα στους κοινούς εγκληματίες και σκάμε στα γέλια βλέποντάς τους να πιάνονται στα σαγόνια της αρκουδοπαγίδας μας.
Η αποθέωση του νέου χαρακτήρα έρχεται όταν αποφασίζει να χρησιμοποιήσει το κυνηγετικό του όπλο. Ξεφορτώνοντας τα πυρομαχικά μας πάνω σε μια ομάδα έξι εγκληματιών βιώσαμε μια συναισθηματική εκφόρτιση, ένα είδος άμεσης κάθαρσης και το απολαύσαμε. Είναι εμφανής η ικανότητα του Mendoza να αραιώνει γρήγορα και βίαια τις εχθρικές μάζες, προσφέροντας ωμές λύσεις όταν οι stealth προσεγγίσεις δεν φέρνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ο Cooper είναι το πιο γρήγορο πιστόλι της παρέας μας. Είναι δε και κορυφαίος μαχαιροβγάλτης, μας έβγαλε από πολλές δύσκολες καταστάσεις πετώντας το μαχαίρι του σε κακοποιό κρέας. Τα δύο πιστόλια του είναι ιδανικά για την εξόντωση δυάδων που περιπολούν μακριά από συνωστισμένες περιοχές. Με το νόμισμα που πετάει δεξιά και αριστερά σαν τον Two-Face τραβά την προσοχή των αφελών εχθρών και τους κόβει τον λαιμό σε απομονωμένα μέρη.
Ο Doc McCoy μας θυμίζει έναν άλλο διάσημο Doc, τον Doc Holliday, κολλητό του θρυλικού Wyatt Earp. Μας τον θυμίζει εμφανισιακά με τα κυριλέ του ρούχα αλλά και συμπεριφορικά, με την ψυχρότητα που τον χαρακτηρίζει. Δεν θα μπορούσε να μας θυμίσει τον συνονόματο του από το σύμπαν του Star Trek, τον Doctor McCoy, γνωστότερο μας με το παρατσούκλι Bones. Ο Bones είναι όλο καρδιά και ενσυναίσθηση, ένας πραγματικός γιατρός που αγαπά τον άνθρωπο και δεν τον καθαρίζει επί πληρωμή σαν τον Doc McCoy.
Ο Doc είναι ο sniper της ομάδας και ένα πολύτιμο μέλος της σε αποστολές που βρίθουν από ακροβολιστές τοποθετημένους σε εξέδρες. Οι άτιμοι εγκληματίες στήνονται σε παρατηρητήρια και καλύπτουν μεγάλες αποστάσεις, εμποδίζοντάς μας να σκοτώσουμε τους επίγειους αντιπάλους. Με το sniper pistol του, ο Doc σκοτώνει αθόρυβα τους παρατηρητές και ανοίγει τον δρόμο για τις επίγειες εξορμήσεις μας. Λυπούμαστε ειλικρινά που το φιαλίδιο με το αναισθητικό του Doc έχει περιορισμένο αριθμό χρήσεων. Θα θέλαμε να αναισθητοποιούμε μεγάλους αριθμούς από εχθρούς χωρίς περιορισμό.
Τέλεια ισότητα των φύλων στο κυνήγι κεφαλών
Ταυτιζόμαστε με τους άντρες όμως οι κυρίες της ομάδας είναι αυτές που κερδίζουν την αγάπη μας αβίαστα. Η αγαπημένη μας Kate επιστρέφει ομορφότερη και αποτελεσματικότερη από ποτέ στην ενεργό δράση. Είναι ανεκτίμητη η συμβολή της σε κάθε νίκη. Η Kate είναι η βασίλισσα της παραπλάνησης. Με την ομορφιά της και ένα δανεικό φόρεμα της εποχής, τραβάει την προσοχή όλων των αρσενικών εγκληματιών και τους παραπλανά για όσο χρειάζεται ώστε να τους πλησιάσουμε και να τους “τελειώσουμε”.
Έχει την δύναμη να τους αποσπάσει από το πόστο τους, να τους προσελκύσει σε ένα αθέατο σοκάκι και να τους την “ανάψει” με το σέξι πιστολάκι της. Τυφλώνει με ειδικό διάλυμα ολόκληρη ομάδα εχθρών δίνοντας μας ένα σύντομο χρονικό περιθώριο για να τους καθαρίσουμε.
Η δεύτερη κυρία της παρέας και νεοσύλλεκτη στα Desperados είναι η Isabelle Moreau. Στο πρόσωπό της καλωσορίζουμε την πρώτη εμφάνιση του υπερφυσικού στοιχείου στην σειρά. Η Isabelle είναι εμποτισμένη με μαγικές δυνάμεις που της έχουν προικίσει οι τελετουργίες βουντού. Χάσαμε τον λογαριασμό του πόσες φορές χρησιμοποιήσαμε το connect skill της, με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Οι δύο “ενωμένοι” εχθροί πεθαίνουν με τον ίδιο τρόπο, την ίδια στιγμή, επιτρέποντας ταχύτερο άδειασμα μιας περιοχής από αντιπάλους. Το mindcontrol skill είναι σκέτη αποθέωση.
Μετατρέπουμε έναν πιστολά σε υποχείριό μας και τον βάζουμε να σκοτώσει τους δικούς του, παρακολουθώντας στην συνέχεια την εκτέλεσή του από αυτούς. Οι δυνάμεις βουντού της Isabelle αλλάζουν θετικά το παιχνίδι, μας κάνουν πανίσχυρους με μοναδικό εμπόδιο τον περιορισμένο αριθμό χρήσεων του mindcontrol. Το εν λόγω skill λογίζεται σαν όπλο με τέσσερις μόνο χρήσεις και την ανάγκη ανεύρεσης νέων στα διάσπαρτα κιβώτια, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα πυρομαχικά των υπολοίπων χαρακτήρων.
Το gameplay του νέου Desperados ασκεί τέτοια “μαγνητική” έλξη πάνω μας ώστε φοβόμαστε μήπως μας... απομαγνητίσει τους σκληρούς δίσκους!
Σε αρκετά missions έχουμε συγκεκριμένα μέλη της πεντάδας στην διάθεσή μας, στο πιο οδυνηρό από όλα μάλιστα, χάσαμε όλο τον εξοπλισμό μας και, μέχρι να τον ανακτήσουμε, δεν μπορούσαμε να σκοτώσουμε κανέναν! Στο εν λόγω mission, αφού σκουπίσαμε τα δάκρυα απογοήτευσης που έτρεχαν στα μαγουλά μας, ξαπλώναμε με γροθιές τους εγκληματίες και τους δέναμε σαν σφαχτάρια, εξουδετερώνοντας τους μόνιμα. Τα skills των χαρακτήρων μας συνεργάζονται τέλεια μεταξύ τους και μας επιτρέπουν να σκαρώσουμε στρατηγικές εκκαθαρίσεις πολλών ατόμων. Η ομάδα μας λειτουργεί σαν αγέλη λύκων, κινείται με προσοχή και χτυπά συντονισμένα.
Τελική αναμέτρηση με τους εγκληματίες
Στο σημείο του συντονισμού των επιθέσεων εμφανίζεται το κορυφαίο mechanic του παιχνιδιού, το υπέροχο Showdown mode. Πιέζουμε το πλήκτρο shift και ο χρόνος κωλώνει αυτόματα, αφήνοντάς μας να δώσουμε από μια εντολή σε κάθε μέλος της ομάδας μας. Αυτόματα μπορούμε να σκοτώσουμε τρεις εχθρούς με την μια, να εκτρέψουμε το βλέμμα ενός και να καθαρίσουμε άλλους δύο, να οργανώσουμε την ταυτόχρονη εξόντωση δύο και τριών αντιπάλων που βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους. Το Showdown εμπλουτίζει την στρατηγική διάσταση της περιπέτειας.
Με αυτό το “όπλο” στα χέρια μας στεκόμαστε στοχαστικά πάνω από τις περιοχές που θέλουμε να απελευθερώσουμε από εγκληματίες. Υπολογίζουμε τις τροχιές και τις οπτικές γωνίες τους, ζυγιάζουμε τις ικανότητες των χαρακτήρων μας, καταστρώνουμε ένα σχέδιο που θα μας απαλλάξει από τα εμπόδια και το εκτελούμε με ακρίβεια σκακιστή. Δίχως το Showdown mode είναι βέβαιο ότι οι επιχειρήσεις μας θα ήταν τρανταχτές, φωνακλάδικες, δίνοντας περισσότερο βάρος στην κατά μέτωπο επίθεση παρά στην μεθοδική εκτέλεση.
Ένας παράγοντας που βελτίωνει ακόμα περισσότερο την εμπειρία μας στο Desperados III είναι ο ρόλος του ντεκόρ στις εκτελέσεις. Ψοφάμε να ενοχλούμε τα ζωντανά με το νόμισμα του Cooper με συνέπεια να βγάζουν τον εκνευρισμό τους στον άτυχο εχθρό που στέκεται κοντά. Απολαμβάνουμε άλογα να τσακίζουν με τις οπλές τους κορμιά και ταύρους να καρφώνουν με τα κέρατα τους παρανόμους που τολμούν να τα πλησιάσουν. Το άψυχο ντεκόρ παίζει εξίσου σημαντικό ρόλο. Αμολάμε βαγόνια ορυχείου σε κατηφόρα, ξεκολλάμε πινακίδες από σπίτια, ρίχνουμε ξύλινες πλατφόρμες τίγκα στην ξυλεία πάνω σε κεφάλια.
Ένα από τα εντυπωσιακότερα kills που μας χάρισε έντονη ευχαρίστηση συνέβη εντελώς απρογραμμάτιστα. Την ώρα που καθαρίζαμε ένα στόχο, έτυχε να δουν το φονικό την τελευταία στιγμή δύο εχθροί που στέκονταν σχετικά μακριά. Τους είδαμε να τρέχουν προς το μέρος μας και κρυφτήκαμε, προετοιμάζοντας τους χαρακτήρες για πιστολίδι. Για κακή τύχη των... τρεχάτων, μας χώριζε μια σιδηροδρομική γραμμή από την οποία περνούσε ένα τρένο σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Την στιγμή που πάτησαν τις ράγες, το τρένο περνούσε με πλήρη ταχύτητα κάνοντας τους αλοιφή. Η διασκέδαση που αποκομίσαμε από το σκηνικό αποκάλυψε και μια στιγμιαία “αδυναμία” της τεχνητής νοημοσύνης που αντιμετωπίζουμε.
Είμαστε ικανοποιημένοι από τον τρόπο με τον οποίο το A.I. αντιμετωπίζει τις στρατηγικές μας κινήσεις στο Desperados III. Τα “πιόνια” του καλύπτουν φανταστικά τα νότα τους και αντιδρούν ακαριαία σε κάθε ερέθισμα που τους φαίνεται ύποπτο. Λειτουργούν ομαλά και αποτελεσματικά, σαν μέλη μιας καλά εκπαιδευμένης ομάδας σαν την δική μας. Στην περίπτωση του τρένου οι μπράβοι του A.I. έδειξαν ανίκανοι να αντιληφθούν τον κίνδυνο που πλησίαζε με μεγάλη ταχύτητα.
Θεωρούμε ασήμαντο το συμβάν και το συγκαταλέγουμε στους μη ρεαλιστικούς κανόνες που οφείλουν να έχουν τα games για να μεγιστοποιούν την απόλαυσή μας. Για παράδειγμα, αν μια αληθινή ομάδα εγκληματιών έβλεπαν πέντε συναδέρφους τους με κομμένους λαιμούς, δεν επρόκειτο να σταματήσει να ψάχνει στον περίγυρο μέχρι να ανακαλύψει τι συνέβη, το επίπεδο συναγερμού θα παρέμενε μόνιμα στο κόκκινο. Στο Desperados III και σε αντίστοιχα Stealth, το επίπεδο πέφτει γρήγορα και τα κατάλοιπα που αφήνει είναι μια τοπική αύξηση των περιπολιών από τις εφεδρείες των εχθρών.
Οι εχθροί μας παρουσιάζουν υψηλά ποσοστά θνησιμότητας
Οι πέντε χαρακτήρες είναι τα δάχτυλα της σιδερένιας μας γροθιάς που σφυροκοπάει τα levels μέχρι να εξαφανισθούν όλοι οι αντίπαλοι. Κυριολεκτούμε, μέχρι να πεθάνουν οι πάντες, άμαχοι και μάχιμοι. Αν η βία και η εγκληματικότητα δεν βασίλευαν εκείνη την ιστορική περίοδο, η Άγρια Δύση θα ονομαζόταν Ήμερη Δύση. Οι χαρακτήρες μας είναι εξίσου αδίστακτοι με τους εχθρούς και το παιχνίδι μας αφήνει ελεύθερους να επιλέξουμε πόσο μακριά θα πάμε την βαλίτσα των φόνων. Εμείς την πήγαμε πολύ μακριά.
Η μέγιστη απόλαυση των Desperados αντλείται πάντα από την γενοκτονία των εχθρών μας. Δεν θέλουμε να αφήσουμε κανέναν ζωντανό, θέλουμε να αδειάσουμε τις περιοχές από οπλισμένους αρχικά και στην συνέχεια, από άοπλους εχθρούς. Σε κανονικές συνθήκες δεν θα ασχολούμασταν καθόλου με τους πολίτες όμως αναγκαστήκαμε να τους συμπεριλάβουμε στο θανάσιμο ξεφάντωμα όταν τους είδαμε να ειδοποιούν τους κακοποιούς για την δράση μας.
Σκοτώνουμε κυριολεκτικά ότι κινείται σε όλα τα levels, ανεβάζοντας έτσι κατά πολλές ώρες την συνολική διάρκεια του Desperados III. Το campaign μπορεί να τερματιστεί σε 25 ώρες αν επικεντρωθούμε στα objectives εμείς όμως το ξεχειλώνουμε στις 40 ώρες για να μην αφήσουμε ούτε έναν NPC όρθιο.
Καλωσορίσαμε τις civil zones στην σειρά των Desperados, ουδέτερες ζώνες στις οποίες περιφερόμαστε χωρίς φόβο να μας πυροβολήσουν και αναζητούμε το ιδανικότερο σημείο εισόδου στις “θερμές” ζώνες που περιέχουν τους στόχους των objectives. Μας αρέσει να πηγαίνουμε δίπλα στους περαστικούς και να ακούμε την φλυαρία τους, ελπίζοντας να ψαρέψουμε κάποια χρήσιμη πληροφορία για τις συνήθειες του στόχου μας και να αναπτύξουμε το ανάλογο πλάνο εξόντωσης.
Ο βαρώνος της νύχτας και οι προκλήσεις του
Τι σχέση μπορεί να έχουμε εμείς, μια ομάδα σκληρών αλλά δίκαιων παρανόμων με ένα μέλος της τάξης των ευγενών; Η λογική λέει ότι η μόνη κατάλληλη σχέση μεταξύ μας θα ήταν εκείνη ενός δημίου και του θύματος, περιττό να πούμε ποιος θα είχε τον κάθε ρόλο. Ένας μυστηριώδης βαρώνος “σκάει μύτη” γύρω στα μισά της εκστρατείας μας και αρχίζει να μοιράζει αποστολές. Κανονικά θα τον καθαρίζαμε στεγνά αλλά πρώτον, δεν εμφανίζεται και δίνει τις εντολές του από το σκοτάδι και δεύτερον, οι νέες αποστολές ανεβάζουν δυναμικά το replayability του Desperados III.
Οι αποστολές μας, αν επιλέξουμε να τις αποδεχτούμε, μας πηγαίνουν σε levels που έχουμε τερματίσει και μας αναθέτουν να τα οργώσουμε ξανά, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Κάποιες προϋποθέσεις μας αρέσουν, άλλες τις σιχαινόμαστε αυτόματα. Δύο παραδείγματα στα πέντε μέχρι στιγμής challenges (μαγειρεύονται challenges για όλα τα levels σε μορφή free updates) αρκούν για να εξηγήσουμε την άποψή μας.
Δεν υπάρχει περίπτωση να καθαρίσουμε για δεύτερη φορά το level O’Hara Ranch χωρίς να μπορούμε να σκοτώσουμε έστω και έναν εχθρό, να ενεργήσουμε μόνο με μπουνιές και κλωτσιές δηλαδή. Από την άλλη, με μεγάλη μας χαρά θα οδηγήσουμε μόνη της την Isabelle στο επικίνδυνο Byers Pass και θα λιανίσουμε ένα σωρό κακοποιούς με τα υπέροχα skills της.
Το επίπεδο παραμετροποίησης του Desperados III ταυτίζεται με το ποιοτικό του επίπεδο, είναι υψηλότατο. Εμείς θέτουμε τους κανόνες του παιχνιδιού αν δεν μας ικανοποιούν τα προτεινόμενα επίπεδα δυσκολίας. Το συχνό save είναι απαραίτητο δοθέντος του αριθμού των αποτυχημένων προσπαθειών που οδηγούν σε θανάτωση των μαχητών μας, δεν μας εκπλήσσει λοιπόν η αδιάκοπη υπενθύμιση του πότε κάναμε save για τελευταία φορά. Προσαρμόζουμε τα controls στα πλήκτρα που μας βολεύουν. Κρατάμε replay των περασμάτων μας από τα levels για να δούμε τι κάναμε σωστά και τι λάθος ή να ανταλλάξουμε γνώμες με τους φίλους μας.
Το θέμα του Desperados III, η πολύωρη διαμονή σε συνθήκες Άγριας Δύσης στην οποία μας προσκαλεί, ενισχύεται όπως είδαμε από το σενάριο, τους χαρακτήρες και τα game mechanics, ενισχύεται όμως και από την αισθητική και την τεχνολογία που το υποστηρίζει. Πόλεις πνιγμένες στην σκόνη, σαλούν, σιδηρόδρομοι, ξύλινες γέφυρες, βραχώδες έδαφος, πυκνή βλάστηση για να κρυφτούμε ή να σκαρφαλώσουμε. Δεν υπάρχει σπίτι, άμαξα ή τόπος που να μην αναδύει το βαρύ άρωμα της Άγριας Δύσης. Οι πρωταγωνιστές και οι δευτεραγωνιστές του δράματος είναι ντυμένοι με την τελευταία λέξη της μόδας της τότε εποχής και τα animations τους μας συναρπάζουν.
Ο λόγος δεν είναι άλλος από την πρώτη εμφάνιση της τεχνικής motion capturing στην σειρά Desperados. Τα idle animations των χαρακτήρων μας στο Desperados III γίνονται πηγή γνήσιας χαράς με την Kate σε πρώτο πλάνο. Την αφήνουμε λίγο χωρίς οδηγίες και η τσαχπίνα εκτελεί επιτόπιο χορευτικό στριφογύρισμα, θαυμάζοντας το φόρεμά της. Αργότερα την βλέπουμε να κουνάει με μανία την βεντάλια της και “λιώνουμε”. Τα φονικά animations της Isabelle διαθέτουν άλλο είδος ομορφιάς, εκείνο ενός ερπετού που πετάγεται από το πουθενά, καρφώνει τα δόντια του στο θύμα και εξαφανίζεται όσο γρήγορα εμφανίστηκε.
Ένα δομικό συστατικό των γουέστερν είναι το πιστολίδι και σε αυτό, το Desperados III σκίζει. Καραμπίνες, διπλά πιστόλια, πιστόλια με στόχαστρα και σιγαστήρες, μέχρι και ένα μυδράλιο έπεσε στα χέρια μας για να ραντίσουμε τον τόπο με σφαίρες. Το έντονο gunplay, οι ανταλλαγές πυροβολισμών, υφίστανται για να μας πωρώνουν περισσότερο με την δράση τους αλλά και να ενισχύουν το βασικό θέμα του γουέστερν, να μας μεταδίδουν αυτούσια μια βασική εμπειρία της εποχής.
Το επαγγελματικό voice acting ταιριάζει γάντι στους ήρωες και τις ηρωίδες και μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα η αλλαγή της έντασης στην φωνή ανάλογα με την φάση που βρισκόμαστε, ψιθυριστές ομιλίες όταν μας περιβάλλουν εχθροί σε απόσταση ακοής ας πούμε. Το soundtrack ακολουθεί τους σταρ της περιπέτειας σφυρίζοντας στους ρυθμούς των spaghetti westerns, πιστεύουμε ότι μόνο ένας Ennio Morricone θα έπιανε καλύτερα το κλίμα της Άγριας Δύσης με τις νότες του.
Βολτάρουμε στην λεωφόρο της (Άγριας) δύσεως
Το Desperados III αντικαθιστά την γνωστή φράση “ένα… γύρο … ακόμα” που εκστομίζουμε σε πρωτοκλασάτα Strategy όπως τα Civilization με την φράση “ένα… φόνο… ακόμα”. Η οργάνωση και η εκτέλεση των kills με μια μεγάλη ποικιλία μεθόδων μας εθίζει σαν ένα ισχυρό αλλά αβλαβές ναρκωτικό. Η μουσική, οι χαρακτήρες και η αισθητική που έχει πιάσει τέλεια το κλίμα της Άγριας Δύσης, μας κάνουν να νιώθουμε ότι πιαστήκαμε σε ένα δόκανο συνεχούς απόλαυσης.
Το σενάριο με τις επιρροές του από προσφιλή κινηματογραφικά αριστουργήματα, μας γεμίζει ανυπομονησία για την κορύφωση του δράματος στο Desperados III. Παίζοντας αισθανόμαστε σαν να διοικούμε μια ομάδα από Agent 47, δίχως την φαλάκρα και το barcode, με ισάριθμες επιλογές δολοφονιών όμως και αντίστοιχη ευχαρίστηση από την διεκπεραίωσή τους. Επιτέλους ένα παραμελημένο video game sub-genre οδηγείται σε νέα Άνοιξη.
Αρχική δημοσίευση: Gameworld