Η προγραμματιστική ομάδα της Don't Nod αποτελείται από περίεργα αλλά πολύ ταλαντούχα άτομα που ότι πιάνουν στα χέρια τους γίνεται μεγάλη επιτυχία. Τους μάθαμε κυρίως για την τεράστια επιτυχία των παιχνιδιών τους με τον τίτλο Life is Strange που τα έχω τερματίσει βέβαια και τα διαθέτω στην τεράστια συλλογή μου και μάλιστα στην λίστα με τα αγαπημένα. Λέγοντας αυτά τα πράγματα στην εισαγωγή μου θέλω να τονίσω ότι κάθε προσπάθεια των παιδιών τυγχάνει μεγάλης επιτυχίας και προσμονής από μέρους μου για να δω αν θα σκαρφιστούν και προσθέσουν κάποια καινοτομία.
Αν δημιουργήσουν ένα παιχνίδι με έμφαση στην περιπέτεια, είναι σίγουρα ασυναγώνιστοι, Ωστόσο, κάποια στιγμή δοκιμάζουν την τύχη τους και σε είδη πιο κοντά στη δράση, οπότε εδώ τα πράγματα γίνονται λίγο περίεργα. Ας πάρουμε για παράδειγμα το Vampyr, το Remember Me, το Jusant αλλά και άλλα που έχουν σίγουρα τους οπαδούς τους λογικά (μερικοί τίτλοι περισσότερους από άλλους), αλλά κανένας από αυτούς τους τίτλους δεν έχει συγκεντρώσει την ίδια προσοχή ή βάση θαυμαστών όσο η σειρά Life is Strange.
Το Banishers: Ghosts of New Eden αντιπροσωπεύει την τελευταία προσπάθεια της ομάδας των παιδιών της Don’t Nod να προσπαθήσει να συνδυάσει σωστά την δράση με την περιπέτεια. Αυτή τη φορά, όμως δημιούργησαν κάτι το γνωστό και προσπάθησαν να παίξουν με τα δυνατά τους σημεία, δημιουργώντας ένα παιχνίδι δράσης με αφηγηματική βαρύτητα, με μια πολύ καλή ιστορία και πολλά διαφορετικά φινάλε που εξαρτώνται από τις επιλογές μας που φυσικά παίζουν μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη του παιχνιδιού.
Εννοώ, σίγουρα μπορώ να δω το Banishers να κερδίζει περισσότερες θετικές κριτικές από το Vampyr η και το Remember Me. Είναι και πολύ πιο καλοφτιαγμένο σε σχέση με τα προαναφερόμενα παιχνίδια τους. Το παιχνίδι αφορά ένα ζευγάρι που κυνηγά φαντασμάτα, την Antea Duarte και τον Red mac Raith, που ταξιδεύουν στη Βόρεια Αμερική της αποικιακής εποχής πολεμώντας - ή, όπως υποδηλώνει το όνομά τους, "εξορίζοντας" - φαντάσματα. Κατά τη διάρκεια μιας αποστολής, η Antea πεθαίνει και γίνεται φάντασμα και ο Red πρέπει να αποφασίσει αν θα τη βοηθήσει να ανέβει στην επόμενη ζωή ή αν θα θυσιάσει άλλες ψυχές με την ελπίδα να την φέρει πίσω.
Χωρίς να θέλω να πετάξω spoiler και να χαλάσω την προσμονή του επίδοξου παίκτη να εξερευνήσει εις βάθος τον τίτλο, το πρόβλημα που έχει το Banishers με το να κάνει επιλογές είναι ότι ο τρόπος που εκτελείται είναι κάπως βαρύς. Ενώ το παιχνίδι μπορεί να σας δώσει την επιλογή είτε να διώξετε νεκρές ψυχές και να κατηγορήσετε τους ζωντανούς (και έτσι να έχετε την ευκαιρία να επαναφέρετε την Antea στη ζωή), είτε να βοηθήσετε τις ψυχές να ανέβουν, είναι πολύ ξεκάθαρο ότι έχει τον αντίχειρά του στην κλίμακα προς μία κατεύθυνση.
Σίγουρα, σας επιτρέπει να αγνοήσετε τον τρόπο με τον οποίο πλαισιώνονται οι επιλογές και να ακολουθήσετε τον δικό σας δρόμο, αλλά επιβαρύνει πολύ τους παίκτες που βρίσκουν ότι η ιστορία αγάπης Antea/Red είναι μια για τις ηλικίες, και ενώ υπάρχουν μερικές ωραίες στιγμές μεταξύ των δύο ( και οι δύο ηθοποιοί που δανείζουν την φωνή τους στο ζευγάρι αναμφισβήτητα κάνουν πολύ καλή δουλειά ζωντανεύοντας τους χαρακτήρες τους), το παιχνίδι δεν φτάνει ποτέ στα ύψη που στοχεύει.Τούτου λεχθέντος, υπάρχουν μερικές ωραίες στιγμές μεταξύ των δύο. Η ιστορία τους κυλάει ωραία και ο τρόπος που το παιχνίδι δείχνει το φάντασμα της Antea να παρακολουθεί τον Red ενώ κοιμάται είναι πολύ γλυκός.
Δεν με εντυπωσίασε ο τρόπος που αλληλεπιδρούν οι δύο κατά τη διάρκεια της μάχης. Θεωρητικά, το παιχνίδι σάς επιτρέπει να αλλάζετε κατά βούληση μεταξύ των δύο, με τον Red να επιτίθεται σε φαντάσματα στη φυσική τους μορφή και την Antea να τα αντιμετωπίζει στο φασματικό βασίλειο. Τις περισσότερες φορές, όμως, ήμουν σε θέση να παραμείνω μόνο σε ένα (το κόκκινο, για να είμαι συγκεκριμένος), κάτι που έκανε όλη τους την κουβέντα για την κοινή χρήση καθηκόντων να αισθάνεται λίγο άβολη.
Μιλώντας για μάχη, είναι σίγουρα μια περιοχή όπου το Banishers αφήνει ελάχιστα περιθώρια. Ιδιαίτερα όταν παλεύετε ως Red με το τσεκούρι του, το παιχνίδι αναδύει ξεχωριστές δονήσεις του God of War (μετά την επανεκκίνηση). Ενώ λειτουργεί, είναι επίσης σπάνια πολύ συναρπαστικό. Μου άρεσαν οι στιγμές που μπορούσες να τρέξεις και να... εκτοξεύσεις τον εαυτό σου σε εχθρικά φαντάσματα, αλλά πολύ συχνά, νιώθεις σαν να τα χακάρεις (ή να τα χαζεύεις).
Για να εξισορροπήσω τις επικρίσεις μου, θα πρέπει να σημειώσω ότι το Banishers έχει έναν πλούσιο φανταστικό κόσμο. Μερικές φορές μπορεί να νιώθετε ότι το παιχνίδι σας καθοδηγεί σε αυτό με έναν ελαφρώς υπερβολικά γραμμικό τρόπο, αλλά ταυτόχρονα, είναι εύκολο να θέλετε να συνεχίσετε να προχωράτε μπροστά σε όλο αυτό, απλώς για να δείτε τι έχει το παιχνίδι για εσάς στη συνέχεια . Υπάρχουν μερικά υπέροχα τοπία που μπορείτε να βρείτε και περιστασιακά συναντάτε μερικές προσεγμένες ιστορίες κατά τη διάρκεια του χρόνου εκτέλεσης 30+ ωρών.
Είναι αυτό αρκετό για να πούμε ότι το Banishers πρόκειται να βοηθήσει την Don’t Nod να ξεφύγει από τη θέση περιπέτειας που έχει χαράξει για τον εαυτό της; Μάλλον όχι, αφού το παιχνίδι δεν κάνει τίποτα τόσο εκπληκτικά ώστε να ξεχωρίζει. Αλλά το Banishers είναι σίγουρα καλύτερο από τις προηγούμενες προσπάθειες δράσης της ομάδας της Don’t Nod, και αν αποφασίσουν να ξαναεπισκεφτούν αυτόν τον κόσμο, θα ξεκινήσουν από μια πολύ σταθερή βάση. Εδώ θα του βάλω και ένα 8/10 γιατί σε κάποιες φάσεις με έπρηξε λίγο στο να βρω την λύση αλλά γενικά είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι για απαιτητικούς παίκτες. Και δεν είναι τόσο εύκολο όσο ήταν τα Life is Strange που τα έβγαλα σε καμμιά δεκαριά ώρες.