Οι Paradise Lost είναι μία από τις αγαπημένες μου μπάντες, την οποία παρακολουθώ ανελλιπώς τα τελευταία 30 χρόνια, από τότε που κυκλοφόρησαν το αριστουργηματικό “Draconian Times”, το οποίο ήταν ίσως και ο τελευταίος δίσκος τους που είχε σχεδόν καθολική αποδοχή.
Έκτοτε, η πορεία τους είχε διάφορα σκαμπανεβάσματα, με δραματικές αλλαγές στον ήχο τους που σήκωσαν θύελλα αντιδράσεων, ακόμα και από τους φανατικότερους οπαδούς τους, ωστόσο κατά την προσωπική μου άποψη, τα παιδιά από το Halifax δεν κυκλοφόρησαν ποτέ κάποιο πραγματικά κακό δίσκο.
Μπορεί άλμπουμ όπως το “Host” και το “Believe In Nothing” να ήταν δύσκολο να τα «καταπιεί» κάποιος που τους είχε συνηθίσει να ηχούν διαφορετικά, ωστόσο αυτή η απρόβλεπτη φύση τους, πάντα πρόσδιδε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και μυστήριο για το επόμενο βήμα τους.
Όλα αυτά μέχρι το 2007 περίπου και το “In Requiem”, που σηματοδότησε την οριστική επιστροφή του ήχου τους στο γνώριμο ύφος της «Αγίας Τριάδας» των Lost, ήτοι “Shades of God/Icon/Draconian Times”. Έκτοτε, οι Paradise Lost έχουν σταματήσει να πειραματίζονται, με μόνη ίσως καινοτομία (;) την επιστροφή των brutal φωνητικών του Nick Holmes, από το “The Plague Within” και πέρα, κάτι που ο ίδιος στο παρελθόν, είχε αρνηθεί κατηγορηματικά ότι θα επιχειρούσε ξανά.
Πρόκειται για μια απόφαση που δε με βρίσκει ιδιαίτερα σύμφωνο, καθώς θεωρώ ότι είναι καλύτερος όταν τραγουδά καθαρά ή έστω με πιο «επιθετικό» ύφος, παρά όταν αποπειράται να εισέλθει σε death metal μονοπάτια.
Η έλλειψη διάθεσης πειραματισμού, σημαίνει ότι λίγο-πολύ οι Lost ακολουθούν πλέον μια συγκεκριμένη συνθετική «μανιέρα», που κάποιες φορές αποδίδει εκπληκτικά αποτελέσματα (“Tragic Idol”), ενώ άλλες όχι και τόσο (“Medusa”). Το “Ascension” κάνει την εμφάνισή του μετά από μακρά αποχή από την τελευταία δισκογραφική τους εμφάνιση (το αρκετά καλό “Obsidian” του 2020), έχοντας μεσολαβήσει μια πανδημία, ένα side-project στο ύφος του “Host” και η επανηχογράφηση του κλασικού “Icon”.
Το τελευταίο ήταν και το σημείο-κλειδί της δημιουργίας του νέου τους δίσκου, καθώς ώθησε τον βασικό συνθέτη και κιθαρίστα, Greg Mackintosh, να «δει» με άλλο μάτι τη διαδικασία της σύνθεσης των τραγουδιών, και συγκεκριμένα, όπως την έκανε πίσω, στο 1993.
Η εν λόγω «αλλαγή» απέδωσε καρπούς και το “Ascension” είναι ένα αριστούργημα. Δεν θα ήθελα να πω μεγάλα λόγια ότι στέκεται δίπλα στις κορυφαίες δουλειές τους (αυτό μόνο ο χρόνος θα το δείξει), αλλά εκτιμώ ότι πρόκειται για ό,τι καλύτερο μας έχουν δώσει, τα τελευταία 20 χρόνια, τουλάχιστον.
Όλοι βρίσκονται σε εξαιρετική φόρμα: ο Nick τραγουδάει με όλους τους τρόπους και το κάνει επιτυχημένα (ναι, ακόμα και στα brutal) και εφευρίσκει ξανά εμπνευσμένες φωνητικές γραμμές, ο Greg μας κάνει να παραμιλάμε με τις κιθάρες που έχει γράψει, ενώ τόσο η υπόλοιπη μπάντα όσο και η κρυστάλλινη παραγωγή, δημιουργούν μια μεταλλική ηχητική πανδαισία, που δεν θέλεις να τελειώσει.
Ειδικά τα πέντε πρώτα τραγούδια θα μπορούσαν να συμπεριλαμβάνονται σε κάποιο άλμπουμ της «Αγίας Τριάδας», χωρίς να νοιώθει μειονεκτικά (αυτό το “Salvation”, με τη συμμετοχή του Alan Averill των Primordial, χτυπάει στα σωθικά), ενώ η συνέχεια είναι υψηλότατου επιπέδου, με κομματάρες όπως το “Diluvium” ή το “Savage Days”. Ακόμα και τα bonus tracks (“This Stark Town” και «A Life Unknown”) είναι τόσο καλά (συνηθισμένο για τους Lost) που είναι κρίμα που δεν συμπεριλαμβάνονται σε όλες τις φυσικές εκδόσεις του άλμπουμ (βινύλιο, απλό CD).
Ίσως ο βαθμός που θα δείτε παρακάτω να μοιάζει τραβηγμένος, ωστόσο χωρίς καμία διάθεση υπερβολής ή βεβιασμένης σύγκρισης με το παρελθόν, θεωρώ ότι είναι ένας από τους πέντε καλύτερους δίσκους της χρονιάς και μέσα στις κορυφές της δισκογραφίας των Paradise Lost γενικότερα. Κατόρθωμα διόλου μικρό, αν αναλογιστεί κανείς ότι πρόκειται για το 17o (!) άλμπουμ των Βρετανών. Ξέρετε πολλές μπάντες που κυκλοφορούν τόσο καλούς δίσκους, μετά από 37 χρόνια καριέρας;
Βαθμός 9,5/10
Playlist:
1. Serpent On the Cross (06:13)
2. Tyrants Serenade (04:20)
3. Salvation (07:07)
4. Silence Like the Grave (04:47)
5. Lay A Wreath Upon the World (04:51)
6. Diluvium (05:47)
7. Savage Days (03:55)
8. Sirens (04:46)
9. Deceivers (03:38)
10. The Precipice (05:42)
11. This Stark Town (05:38)
12. A Life Unknown (04:10)
Label: Nuclear Blast
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 19 Σεπτεμβρίου 2025