Freedom Call Eternity review

Μετά από το γρήγορο πέρασμα μου από την Σουηδία και τους Twilight Force καιρός είναι να κάνω κάτι αντίστοιχο και στην Γερμανία όπου έχει δεκάδες αξιόλογες μπάντες κυρίως του πιο κλασικού μέταλ όπως οι Accept η οι φανταστικοί Helloween. Ας δούμε και τους σαφώς πιο καινούριους Freedom Call αν και δεν είναι τόσο πρόσφατοι αφού μετράνε περίπου 25 χρόνια, 24 για την ακρίβεια αφού ιδρύθηκαν το 1998. Ο αγαπημένος μου δίσκος από αυτούς είναι το φανταστικό Eternity του 2002, τρίτος κατά σειρά μετά από το πρώτο Stairway to Fairyland του 1999 και το Crystal Empire του 2001. Έχουν κυκλοφορήσει 10 στούντιο albums μέχρι τώρα.

Σχεδόν από την αρχή αυτό το cd των Freedom Call σε βάζει στο κλίμα του τι θα επακολουθήσει. Μια υπέροχη πανδαισία συμφωνικού power metal άψογα εκτελεσμένου από μουσικούς που ξέρουν τι κάνουν και πως να το περάσουν στον ακροατή. Από την άψογη παραγωγή έως και την τελευταία λεπτομέρεια οι πολυτάλαντοι Γερμανοί μουσικοί τα έχουν όλα στην εντέλεια. Αν και μου αρέσουν όλα τα τραγούδια του cd τους αυτό που μου κόλλησε αμέσως να το σιγοτραγουδώ είναι το επικό Flame in the Night. Επίσης το Warriors ξεχωρίζει εύκολα από τους Freedom Call.

Συνήθως από την γερμανική μέταλ σκηνή περίμενα κάτι σε πιο old school power-speed metal τύπου Helloween για παράδειγμα κι όχι τους Freedom Call, αν φυσικά βάλω στην άκρη κλασικές μπάντες σαν τους Scorpions του θρυλικού Klaus Meine η τους Accept του θεού Udo φυσικά. Μεγάλωσα ακούγοντας αυτές τις μπάντες και δεν μου είναι δυνατόν να μην τις αναφέρω. Θυμάμαι και μια λεπτομέρεια όταν ψάχνοντας το φανταστικό cd των Accept το Restless and Wild δεν υπήρχε πουθενά γιατί αν θυμάμαι καλά τότε είχαμε τις κασσέτες και τα βινύλια οπότε το πήρα τελικά στην κασέτα που έχω ακόμη στην συλλογή μου όπως και τις υπόλοιπες πρώτες δουλειές τους.

Τους Scorpions τους έχω σε βινύλιο, ειδικά όλα τα πρώτα τους. Τότε δούλευε πολύ το πικάπ μετά αντικαταστάθηκε από τα σαφώς πιο εύχρηστα cd αλλά με ποιότητα πιο φτηνή και η απόδοση του ήχου μέτρια στις περισσότερες περιπτώσεις. Και τους μέγιστους Helloween και τα φανταστικά τους Keeper of the Seven Keys τα έχω σε βινύλια. Βέβαια έχω και τα cd σε δίσκους που μου άρεσαν πολύ για να μην χαλάω τ΄αυθεντικά που είναι πια σπάνια. Αλλά αυτό είναι πρόβλημα για κάθε φανατικό συλλέκτη μουσικής η και βιβλίων, με τα χρόνια φθείρονται και πρέπει να βρίσκουμε εναλλακτικές λύσεις.

Αφού ξέφυγα λίγο από το θέμα μας για τους Freedom Call αναφέροντας τα μικροπροβλήματα που υπήρχαν παλιότερα ας ξαναδούμε το παρόν cd τι έχει να προσφέρει. Καταρχήν να τονίσω ότι στα live τους δεν μπορούν να μεταφέρουν αυτό το επικό συναίσθημα που βγάζει το cd Eternity. Είναι και τα τραγούδια απαιτητικά και θέλουν πολύ προσοχή στην εκτέλεση τους αλλά την στούντιο ηχογράφηση δεν την αγγίζουν καθόλου όπως άλλες μπάντες του ίδιου χώρου φυσικά.

Εντάξει ο τραγουδιστής των  Freedom Call δεν είναι ούτε η Tarja Turunen ούτε η Sharon del Adel με τις φανταστικές φωνές και εκφράσεις αλλά περίμενα πιο ζωντανό live που θα συνεπαίρνει τα πλήθη σαν τις συναυλίες των Sabaton για παράδειγμα η να μοιάζουν έστω με τα live γκρουπ από την Βρετανία π.χ. όπου μοιράζουν χαρά στον κόσμο που θα πληρώσει για να δει θέαμα και να ζήσει την μουσική συμμετέχοντας. Πάντως κάνουν ότι μπορούν αφού είναι έμπειροι και ταλαντούχοι μουσικοί αλλά δεν είναι ο τιτάνας Udo που ακόμη και τώρα σε τέτοια ηλικία συνεπαίρνει τα πλήθη.

Συμπερασματικά θα πω ότι οι Freedom Call προσπαθούν να περάσουν την μουσική τους στον ακροατή αλλά το χαλάνε λίγο στην ζωντανή εμφάνιση. Στα στούντιο albums είναι βέβαια εξαιρετικοί αλλά εγώ τουλάχιστον δίνω έμφαση σ΄όλες τις παραμέτρους μιας μέταλ μπάντας. Το cd αυτό που συζητούμε στο παρόν άρθρο βαθμολογείτε με 10 φυσικά γιατί είναι στούντιο και πολύ προσεγμένο από έμπειρους και ικανούς μουσικούς αλλά και το υπόλοιπο επιτελείο της μπάντας που ξέρει τι κάνει. Το προτείνω βέβαια στους λάτρεις του καλού συμφωνικού μέταλ.