Παρακολουθώ την Λίβερπουλ τα τελευταία 45 χρόνια, μαζί της στις δόξες και στις ταπεινωτικές μέρες. Αν η ζωή είναι μια ακολουθία στιγμών και αναμνήσεων, η Λίβερπουλ συνιστά μια σημαντική ψηφίδα ανάμεσα σ’ αυτές. Από το μακρινό 1977, όταν θυμάμαι πως πανηγύριζα τον πρώτο ευρωπαϊκό θρίαμβο στο Ολύμπικο της Ρώμης, μέχρι το τραγικό Χέιζελ το 1985, στην τραγωδία του Χίλσμπορο 4 χρόνια αργότερα, στο μαγικό comeback του 2005, και αναρίθμητες άλλες στιγμές και εμπειρίες. Συνδύασα την αγγλοφιλία μου με την υποστήριξη των «Κόκκινων» και δεν το μετάνιωσα ποτέ!
Η φετινή πορεία της ομάδας θα μείνει στην ιστορία ως μια από τις πιο επιτυχημένες που υπήρξαν, αφού διεκδικήθηκε με σοβαρές προοπτικές ως την τελευταία αγωνιστική το quadruple, που κανένας σύλλογος δεν έχει πετύχει ποτέ, και κατά πάσα πιθανότητα θα μείνει μια ουτοπία. Αλλά δύο κύπελλα, το 8ο FA Cup και το 9ο League Cup, καθώς και ένας βαθμός διαφορά από την πρωταθλήτρια Manchester City, και ήττα στον τελικό του Champions League με 1-0 από τη Ρεάλ Μαδρίτης συνιστά μια τρομερή χρονιά που φέρει τη σφραγίδα του κορυφαίου προπονητή στην ιστορία της ομάδας μετά τους Σάνκλυ και Πέισλυ, του Γερμανού Γιούργκεν Κλοπ, το άγαλμα του οποίου δεν θ’ αργήσει να τοποθετηθεί έξω από τις κερκίδες του Άνφηλντ!
Όταν ζούσαμε την τραγωδία να κατακτά η Manchester United τον ένα τίτλο μετά τον άλλο με προπονητή τον μέγιστο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, η Λίβερπουλ βίωνε την απώλεια του χαρακτήρα της ως ομάδας που κυβερνιόταν από μεγάλους τιμονιέρηδες: Ο Σάνκλυ, ο Πέισλυ και αργότερα ο Νταλγκλίς, ήσαν εμποτισμένοι από την κουλτούρα του ομαδικού πνεύματος και της σημασίας που έχει το ποδόσφαιρο ως φιλοσοφία και τρόπος ζωής για το εργατικό λιμάνι της Βόρειας Αγγλίας.
Εκεί όμως, στη μετάβαση από την επαγγελματική αλλά ρομαντική Division One στην αδυσώπητα τεχνοκρατική Premier League και της εισβολής μεγιστάνων και ολιγαρχών στη διοίκηση των ομάδων, η Λίβερπουλ υστέρησε. Απώλεσε την ταυτότητα της, δεν μπόρεσε να συναγωνιστεί πλουσιότερες ομάδες και μετά από μια σειρά λαθών σε επιλογές παικτών και τεχνικής ηγεσίας πέρασε από ρόλο πρωταγωνιστή σε δεύτερο πλάνο παρακολουθώντας τις επιτυχίες άλλων.
Έως ότου ήρθε ο Κλοπ, που όταν προπονούσε τη Μπορούσια Ντόρτμουντ τον θεωρούσα τον ιδανικό να εμφυσήσει ξανά πνοή στην Λίβερπουλ γιατί ο ίδιος ως χαρακτήρας ήταν φτιαγμένος για να ταιριάξει με τη νοοτροπία της ομάδας και να τη βοηθήσει να ξαναβρεί την χαμένη της προσωπικότητα. Έτσι κι έγινε, και τα αποτελέσματα ήρθαν, έρχονται και θα συνεχίσουν να έρχονται όσο ο Κλοπ θα κρατά το τιμόνι του συλλόγου.
Η σεζόν 2021-22 χαρακτηρίζεται πετυχημένη. Θα μπορούσε να κλείσει σίγουρα καλύτερα, γιατί η Ρεάλ Μαδρίτης δεν ήταν η καλύτερη ομάδα του τελικού στο Παρίσι, θα μπορούσε να είχε ακόμη μια νίκη στην Premier League και να ξεπερνούσε την Manchester City, αλλά πόσες άλλες ομάδες μπορούν να διεκδικούν επί ίσοις όροις όλους τους τίτλους ως το τέλος αγωνιζόμενες στο πιο απαιτητικό πρωτάθλημα του κόσμου;
Δεν είναι η ώρα για περισσότερα λόγια. Ας χαρούμε την έβδομη ευρωπαϊκή κούπα, και νοερά ας βρεθούμε στην μεγάλη παρέλαση με τα τρία τρόπαια κατά μήκος των δρόμων του Λίβερπουλ. You’ll never walk alone!