Δύο όροι εκ διαμέτρου αντίθετοι σημασιολογικά η επιτυχία και η αποτυχία, αλλά το μόνο που τις διαχωρίζει ουσιαστικά είναι ένα μόλις γράμμα. Λίγα πράγματα δηλαδή. Κάτι ψιλά. Έτσι είναι. Η επιτυχία και η αποτυχία διαφέρουν μόνο σε ένα σημείο. Στο αποτέλεσμα. Η διαδρομή είναι η ίδια. Και για τις δύο χρειάζεται δράση.
Αν με ρωτάς η δράση είναι το πιο δύσκολο από όλα. Είναι αυτό που φοβόμαστε, αυτό που αναβάλλουμε όλη μας τη ζωή. Γιατί πάντα σκεφτόμαστε το αποτέλεσμα. Γιατί δεν είμαστε σίγουροι για αυτό. Θα επιτύχουμε ή θα αποτύχουμε; Και ως συνήθως ο νους μας πηγαίνει πάντα «στο κακό», εδώ στην αποτυχία.
Πλέον θαυμάζω όσους αποτυγχάνουν. Και κυρίως όσους προσπαθούν ξανά μετά από μία αποτυχία. Αποτυχία μπορεί να σημαίνει μία δουλειά που δεν ευδοκίμησε, μία σχέση που δεν εξελίχθηκε όπως θέλαμε, μία φιλία που μας πρόδωσε, ένας αγώνας που χάσαμε. Θέλει πολλά κότσια να χάνεις και να μπαίνεις πάλι στο ίδιο παιχνίδι.
Σχεδόν κάθε άνθρωπος έχει στο DNA του την κριτική. Ασκεί κριτική για να νιώσει καλύτερα. Και όντως νιώθει. Όμως βραχυπρόθεσμα. Βαθιά μέσα του ξέρει πως κρίνει τον εαυτό του που δεν προσπάθησε. Που υπέβαλλε τον εαυτό του ξανά σε ακινησία για να μην έρθει αντιμέτωπος με την κρίση των άλλων. Πολεμάει με αυτά που δεν θέλει να τον πολεμήσουν. Οξύμωρο, αλλά έτσι είναι.
Η επιτυχία της αποτυχίας λοιπόν, είναι όλα όσα κάναμε, όλη μας η προσπάθεια, όλη μας η θέληση και η τόλμη να διασχίσουμε ένα νέο μονοπάτι. Και ας μην τα καταφέραμε. Ας μην ήπιαμε νερό από το τέρμα. Σημασία έχει ό,τι εμείς φτάσαμε κάπου. Και στη διαδρομή αποκομίσαμε σίγουρα εμπειρίες και διδάγματα που οι βολεμένοι στον καναπέ τους δεν θα μάθουν ποτέ.
Μόνο όταν θα πάψεις να φοβάσαι θα δημιουργήσεις θαύματα. Πρέπει να μάθεις να ρισκάρεις, να θέλεις να εκπαιδεύεις συνεχώς τον εαυτό σου, να μαθαίνεις από τα δικά σου λάθη και όχι των άλλων, να τα ζήσεις δια ζώσης και όχι εξ αποστάσεως μέσα από μία οθόνη. Μόνο τότε θα αποκτήσεις τα εφόδια και τις πιθανότητες για νίκες.
Όπως τα τεστ στο δημοτικό. Κάποιοι αντέγραφαν από τον διπλανό τους ή έκαναν σκονάκια τη σωστή ορθογραφία των λέξεων. Για να πάρουν έναν «καλό βαθμό». Για να μην «απογοητεύσουν» τη δασκάλα τους. Για να είναι «οι καλύτεροι μαθητές». Και κάποιοι άλλοι έκαναν λάθη. Είναι περιττό να πω ποιοι έμαθαν τη σωστή ορθογραφία τελικά. Έτσι και στη ζωή συχνά αντιγράφουμε τις ζωές των άλλων. Πατάμε πάνω στα βήματά τους. Χανόμαστε στη σκιά τους. Και έτσι «έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο».
Το κεφάλι μας όμως, δεν υπάρχει για να είναι ήσυχο. Αντιθέτως, υπάρχει για να είναι ανήσυχο. Ανήσυχο για νέα πράγματα, νέες γνώσεις, συνεχή ροή και ενέργεια. Το κεφάλι μας θέλει να μαθαίνει. Θέλει το σώμα να ενεργεί και να του στέλνει μηνύματα. Δεν θέλει αποχαυνωμένους ανθρώπους που η μόνη πληροφόρηση έρχεται μέσα από τις οθόνες.
Είμαστε όντα πολυδιάστατα, μπορούμε να ασχοληθούμε με αρκετά πράγματα και μέσα από την εξάσκηση και την επανάληψη να βελτιωνόμαστε συνεχώς. Πόσους ανθρώπους γνωρίζεις που έχουν πτυχία σε πολλούς και ανόμοιους μεταξύ τους κλάδους; Η γνώση δεν μπορεί να περιοριστεί.
Και εσύ ακόμα κρίνεις αντί να επιδοθείς σε νέα σπορ; Ακόμα φοβάσαι τον άγνωστο τρίτο; Και δεν φοβάσαι τον εαυτό σου που διψάει για αυτοσεβασμό και εσύ τον έχεις στο περίμενε; Απομυθοποίησε την αξία του αποτελέσματος και ξεκίνα τη διαδρομή. Η αποτυχία και η επιτυχία θα σε περιμένουν στο τέρμα. Και αν κάνεις τη διαδρομή σου να αξίζει θα δεις που θα είσαι εσύ αυτός που στο τέλος θα διαλέξει με ποιο γράμμα θα ξεκινάνε. Καλή επιτυχία!