Μόλις παρέλαβα το νέο cd των Visions of Atlantis με τον τίτλο Pirates. Αφού αναφέρω λίγα λόγια για το συγκρότημα μετά θα πάω και στην κριτική της νέας τους δουλειάς. Το γκρουπ ξεκίνησε το 2000 στην Αυστρία εμπνευσμένο από το πολύ καλό εκείνη την εποχή γκρουπ Nightwish που έχοντας την θεική Tarja Turunen στα φωνητικά και την καθοδήγηση του μαέστρου Tuomas Holopainen μεγαλουργούσαν. Είχαν επίσης και την ονειρική Ατλαντίδα στο μυαλό οπότε τα συνδύασαν και προσπάθησαν να φτιάξουν ένα σχήμα το ίδιο δημοφιλές και επιτυχημένο.
Το αν τα κατάφεραν είναι λίγο δύσκολο ν΄απαντηθεί με τόσες προτάσεις στο συμφωνικό μέταλ που δημιουργούν και με τις τόσες μπάντες στο είδος. Μάλλον κάπου στην μέση τερματίζουν αν και μετά τους πρώτους δίσκους με την συνεχή αλλαγή τραγουδιστριών ήταν στην αφάνεια. Ευτυχώς η έλευση της πολύ καλής Clémentine Delauney από την Γαλλία που όντας πολύ πιο φινετσάτη και με φωνή απόλυτα ταιριαστή στο συγκρότημα και τον ήχο του, ανέβηκαν αμέσως επίπεδο και παρουσίασαν τους καλύτερους και ποιοτικότερους δίσκους με καλύτερο για μένα το The Deep and the Dark του 2018.
Στο ίδιο σχεδόν μοτίβο κινείται και το παρόν Pirates που μπορεί να φέρνει στο μυαλό τους Nightwish και να μην με βάζει στο κλίμα των πειρατών όπως π.χ. οι δίσκοι των Alestorm αλλά ευτυχώς υπάρχει η Clémentine να δίνει το στίγμα της στο συγκρότημα με την προσωπικότητα της και την αδιαμφισβήτητα υπέροχη φωνή της. Κάπου το Pirates πάει να κάνει την γνωστή κοιλιά όπως σε πάρα πολλά καινούρια άλμπουμ που δυστυχώς τυποποιούνται σε mainstream πρότυπα αλλά ευτυχώς σώζεται χωρίς ν΄ενοχλεί ιδιαίτερα η στροφή σε φτηνά σουξεδάκια.
Προσωπικά στο Pirates δεν μου άρεσαν τα φτηνά Clocks και Darkness Inside τραγούδια ενώ αντίθετα στα υπόλοιπα τα πήγαν πολύ καλά με τις συνθέσεις σε ικανοποιητικό επίπεδο. Βέβαια δεν είναι στο επίπεδο του The Deep and the Dark cd αλλά μια χαρά ακούγεται και πιστεύω ότι θα ικανοποιήσει όλους τους φίλους του συμφωνικού μέταλ. Το μεγαλύτερο μείον για μένα στο cd αυτό είναι η έλλειψη εικόνων από την πειρατική ζωή, θα ήθελα να κλείνω τα μάτια και να με μεταφέρουν σ΄εξωτικά μέρη όπου συχνάζουν πειρατές με το ρούμι να τρέχει ασταμάτητα και οι θησαυροί να είναι εκεί για να τους μαζέψουμε. Αλλιώς για ένα απλό συμφωνικό cd τα καταφέρνει άνετα να ξεχωρίσει.
Κατά την γνώμη μου θα έπρεπε το Pirates να προσπαθήσει να απαγκιστρωθεί από την προσπάθεια απομίμησης των Nightwish, εξάλλου τώρα έχουν περάσει τόσα χρόνια από την εκκίνηση του γκρουπ και έχουν βρει τον ρυθμό τους και μια υπέροχη τραγουδίστρια, δεν χρειάζεται η προσπάθεια να μοιάσουν κάπου, μπορούν και μόνοι τους να μεγαλουργήσουν, έχουν το ταλέντο και την πείρα. Οι μελωδίες τους είναι μοναδικές και έχουν δείξει ότι όταν θέλουν φτιάχνουν μικρά αριστουργήματα σαν το Return to Lemuria τραγούδι που είναι φανταστικό.
Σε τελική ανάλυση μπορώ να πω ότι το Pirates μπορεί να υστερεί ελαφρά από το εξαιρετικό The Deep and the Dark αλλά είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα συμφωνικού μέταλ που θα ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς του είδους σαν και μένα άλλωστε. Αν δεν ζητάμε την τελειότητα σε μια δημιουργία και συμβιβαζόμαστε στα απλά ακουστά τραγουδάκια δεν θα πάμε μακριά. Ευτυχώς που βρήκαν την υπέροχη Clémentine και σώσαν κάπως την κατάσταση γιατί η συνεχής αλλαγή τραγουδιστριών δεν τους πήγαινε καθόλου.
edit: Επειδή θέλω να είμαι δίκαιος στην κριτική μου και μετά από περίπου 15 ακροάσεις του Pirates θα του βάλω ένα 10άρι μιας και είναι από τα καλύτερα που έχω ακούσει την φετινή χρονιά και δεν το κρύβω άλλωστε είμαι και φαν τους από τα παλιά. Κατάφεραν να φέρουν το καράβι στα παλιά καλά λημέρια του The Deep and the Dark cd. Μπράβο μόνο θα τους πω και να συνεχίσουν έτσι να μας προσφέρουν απόλαυση και μουσικές μελωδίες.